“Kom! We gaan lekkere broodjes halen”, zeg ik tegen mijn zoon.

Vandaag komt een oud-studiegenootje van mij lunchen. Gezellig en een goed excuus om lekker dingen in huis te halen. Dus wij naar de winkel.

“Wat wil jij op brood?”, “satésalade” is het antwoord. Nog meer lekkere dingen verdwijnen in ons mandje. Dan zijn we bij de bakkerij. Zoveel keus! Maar ik zie mijn favoriet al liggen, een speltbol. Niet persé omdat het van speltmeel is gemaakt, maar gewoon omdat er zoveel lekkere zaden op en inzitten.

Maar tot mijn grote schrik staat er op het bordje “Rozijnenbroodje spelt”. Hoezo?
Rozijnen?
In een speltbol?
Dat hoort niet! 

Teleurgesteld kijk ik even verder naar wat er nog meer is. Maar kom toch weer terug bij de speltbol. Nog eens lezen… Ja het staat er écht! “Rozijnenbroodje spelt”. Maar ze zien er helemaal niet uit alsof er rozijnen inzitten. Ik ben in de war! 

Nog maar weer even verder kijken, Italiaanse bollen, tijgerbollen, pistoletjes, kaiserbroodjes… Tja allemaal wel lekker natuurlijk, maar het haalt het niet bij mijn favoriet, de speltbol. Inmiddels heeft Finn (mijn zoon) zijn zakje al volgegooid, met een chocolade croissant en een tijgerbol, nog een ham-kaas croissant… En ik blijf maar beteuterd voor het rozijnen speltbol vakje staan. 

Dan komt er een verkoopster aangelopen. Durft ik het te vragen?
Ja, ik moet wel, ik wil gewoon écht heel graag een speltbol, maar wel een zónder rozijnen.
Dus ik zeg: “Zitten er écht rozijnen in deze speltbollen?”.

De dame begint vriendelijk, maar hard te lachen…
“Nee hoor, geen rozijnen. Er staat Rozenbroodjes.” 

En ineens zie ik het ook. Rozenbroodjes! Nou ja zeg!
Ik verontschuldig mij nog en zeg; “Ik ben dyslectisch, soms lees ik gewoon heel iets anders dan dat er staat. En dan is het heel lastig om dat dan niet weer steeds opnieuw te lezen. Zeker wanneer het best een optie had kunnen zijn.” 

Maar ik hoefde mij niet te verontschuldigen; ik ben blijkbaar niet de eerste die de verwarring las en waarschijnlijk ook niet de laatste. 

Soms is dyslectisch zijn, écht gewoon ook heel erg grappig… 

Mijn zoon heeft het allemaal niet gevolgd en als hij aan komt lopen, vertel ik hem wat er zojuist gebeurde. Nu moet je weten dat Finn ook dyslectisch is, maar hij ervaart dit zoveel anders als dat ik dat altijd heb gedaan toen ik jonger was. Hij wil het, het liefste, ver wegstoppen en grappig is het zeker niet! Tenminste dat was altijd zo. Inmiddels heeft ook hij het een plekje gegeven en kan ook hij (vooral wanneer het zijn moeder gebeurt) lachen om het lezen van gekke woorden. Dus ook dit keer hebben we samen hard gelachen om mijn (te) gekke brein. 

Nu ziet hij de humor er wel van in gelukkig en beleven we regelmatig hilarische momenten samen. 

Dyslectisch zijn is gewoon te gek!  

Heeft jouw kind ook moeite om de dyslexie te accepteren, of wordt het er ook onzeker van? Heeft het een laag zelfbeeld hierdoor? Wordt het door de dyslexie gepest? Neem contact met mij op! Ik weet als geen ander hoe dat is. En ik weet als geen ander hoe het is om een ouder te zijn van een dyslectisch kind wat hiermee worstelt. Ik kan jullie helpen aan te haken!