Ik ben dyslectisch, nu kan en durf ik dat gewoon te zeggen, ervoor uit te komen, zelfverzekerd, zonder schaamte. Ik wéét nu namelijk dat dit een kracht is. Toen ik nog op school zat (ruim 30 jaar geleden) was dat wel anders.

Ik ben pas laat getest (3VWO) en níemand in mijn omgeving kon geloven dat ik dyslectisch was. “Dan ben je dom en zit je op het LBO”, was een veel gemaakte opmerking. Ik had het geluk een redelijke intelligentie te bezitten, waardoor ik jaren lang mezelf trucjes had aangeleerd om maar verder te komen, zonder dat iemand door had dat ik “anders” was. Op de middelbare school liep ik erop vast. De talen waren het grootste probleem. Uren stampen, hard leren, álles kennen… mondeling ja… schriftelijk bleek een fonetische schrijfwijze niet toegestaan. Dus na de zoveelste 2 voor een SO of proefwerk en de zoveelste opmerking: “Weer niet geleerd, Marcella?!”, ging ik naar bijles. Het was mijn bijlesleraar Duits die na het eerste half uur wél door had wat mijn “probleem” was. Hij was het die de dyslect herkende en mij doorverwees naar een onderzoeksbureau. Ik ben hem eeuwig dankbaar.

Maar zelfs nadat ik mijn dyslexieverklaring had, moest ik ervoor knokken om meer tijd te krijgen bij toetsen en om uitvergrote toetsopgaven te krijgen. En als ik dan toch eens binnen de normaal gestelde tijd klaar was, kreeg ik de opmerking dat het allemaal wel flauwekul zou zijn. Ik had de tijd immers niet nodig gehad. Wat deze docent zich niet realiseerde is, dat door de wetenschap dat ik de tijd had, ik rustiger kon werken. Zelfverzekerder, beter geconcentreerd en niet in mijn achterhoofd een stemmetje hoorde wat in paniek gilde “ik moet nog zoveel opgaven, ik red het niet!”, wanneer ik nog maar een half uur had. Maar wat die docent zich vooral niet realiseerde is de mentale schade die zij aanbracht bij mij. Wat die éne opmerking met mij deed. Ik voelde mij gekleineerd, niet geloofd, niet serieus genomen en weggezet voor leugenaar. Maar ik voelde mij ook schuldig, want ik had niet aan de verwachting voldaan. Begon aan mezelf te twijfelen; “Had ik echt wel alles gemaakt? Heb ik die tijd inderdaad echt wel nodig? Stel ik mij niet aan? Ben ik niet gewoon dom, of in ieder geval, dommer dan mijn klasgenoten, omdat ik die hulpmiddelen nodig heb?” Één opmerking en mijn zelfvertrouwen werd de grond in gestampt, mijn zelfbeeld… naar beneden bijgesteld. Één opmerking, die ik tot op de dag van vandaag nog letterlijk kan horen in mijn hoofd en die nooit gewist kan worden.

Nu gaat het tegenwoordig gelukkig wel iets anders. Er is meer bekendheid en er is vooral meer begrip, maar tóch lopen de ouders en de dyslectische kinderen nog te vaak tegen muren op. Regeltjes waar je aan moet voldoen om überhaupt getest te kunnen worden. Haal je 1x een IV voor je DMT toets tussendoor, omdat je toevallig een goeie dag had, kan je het (vergoede) dyslexieonderzoek wel op je buik schrijven.

Ondertussen wordt jouw kind wel vergeleken met zijn klas- en leeftijdsgenootjes. Merkt jouw kind zelf ook dat hij anders leert, lezen moeilijker vindt, letters omdraait, met spelling achterblijft t.o.v. de rest van de klas. En langzaam wordt jouw kind onzekerder, krijgt het gevoel minder waard te zijn, voelt zich “anders”. De neerwaartse spiraal is ingezet en bij iedere kleine tegenslag, of opmerking van een klasgenoot of leerkracht, krijgt het zelfvertrouwen een knauw en daalt het zelfbeeld van je kind.

Natuurlijk is niet alleen dyslexie een belemmering bij het leren in het huidige schoolsysteem. Ook bijvoorbeeld dyscalculie of AD(H)D, ASS, of gewoon; niet passen in het schoolsysteem, zonder dat daar een label of diagnose aan hangt.

Ieder kind heeft recht op een veilige leeromgeving. Een plek waar hij zich vertrouwd genoeg voelt om zich te ontwikkelen en vooruit te komen. Als het zelfvertrouwen van een kind een knauw krijgt, wordt ook zijn zelfbeeld steeds verder naar beneden bijgesteld, is de veilige omgeving niet veilig meer en zal de ontwikkeling van het kind stagneren.

Ieder kind verdient een berg zelfvertrouwen en een realistisch zelfbeeld, om sterk en weerbaar in de wereld te staan. Dát is mijn drijfveer! Mijn motivatie om als Kindercoach deze kinderen te begeleiden.

Loopt jouw kind ook vast en zie je zijn hoofdje steeds vaker hangen? Voelt hij zich gepest, anders, buitengesloten? Moet hij twee keer zo hard zijn best doen om maar aan te haken op school? Ik wéét hoe dat voelt, ik kan als geen ander jouw kind helpen. Neem contact met mij op voor een kennismaking.